بنده بعد از تجربه ای نه چندان کوتاه و نه چندان بلند و نه چندان مال در زمینه وبلاگ اعلام می کنم که لذت وبلاگ به این است که حرف مهمی نزنی...خیلی اسم افراد را نبری...خیلی سیاسی اش نکنی...خیلی هنری اش نکنی...موسیقیایی اش کردی کردی ولی خیلی کلاسیک یا راکش نکنی...خیلی روی حرف هایت فکر نکنی ولی غلط املایی ها را ادیت کنی...توی ورد ننویسی و بعد ببری کپی پیست کنی و بینش صد بار بخوانی که شد آن که می خواهی یا نه ...باز هم می گویم که خیلی حرف مهمی نزنی و این یک اصل است... زوم و دیتیلش را زیاد نکنی ولی چرت و پرت هم نگویی که کسی نفهمد...خیلی فیلم و فیلم بازیش نکنی ولی فیلم خوب هایت را نگه نداری در سینه و به دیگران بگویی...نقل قول کنی ولی کپی رایت را حفظ کنی و پست دیگران را بلند نکنی...غریب نباشی ولی اصل استتار و پنهان بودن از دید نزدیکان را حفظ کنی...از احساساتت بگویی ولی عشقیش نکنی...از حرفه ات بگویی ولیی تخصصی اش نکنی...و باز هم می گویم که خیلی حرف های مهمی نزنی...وبلاگ یعنی همین نزدیکی ها...همین زندگی ...به همین سادگی...
